Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής 28…εκδρομή στο ΠΙΚΠΑ συν γυναιξί και τέκνοις

του Χρήστου Πιπίνη

ΕΚΔΡΟΜΗ του ΘΩΜΑ ΓΚΟΡΠΑ

Τη συντροφιά μας τραγουδώ αραγμένη σ’ όχτο
χωρίς κόπο.
Έχω να κάμω μ’ έτοιμο τραγούδι.

Μας φωτογράφισε ο φίλος τη στιγμή που έπεφτε ο ήλιος
όταν σα μουσική περνούσαν πλάι μας αρνιά
και το παιχνίδι των κυμάτων
ερχόταν να συνεχιστεί μέσα στα στήθη μας
πλάι στο παιχνίδι της Επανάστασης.

Η μέρα κύλησεν αξέχαστη
τώρα αναπαύεται στο αίμα μας
και στα τραγούδια της οργής και της αγάπης.

Όνειρο ήτανε κακό τα ΙΧ σταματημένα στον πευκώνα
όνειρο ήτανε κακό η πληγιασμένη αμμουδιά
απ’ τ’ αδειανά κουτιά της μπύρας και της κόκα κόλα
όνειρο ήτανε κακό η θαλασσινή ομορφιά
με τους αμφίβολους κολυμβητές κοντά μας
τους πεθαμένους ανθρώπους να ζητιανεύουν μάταια
ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μας.

Η κυριακάτικη εκδρομή στη Λούτσα
είν’’ένα κέρδος μέσα μας σαν πίστη και το τραγουδώ
χωρίς αμφιβολίες και κόπο.
Έχω να κάμω μ‘ έτοιμο τραγούδι
ξέρουμε δα τι πα να πει αυτό.

Αρχείο Νίκου Νιάρχου

Για τους Μπραχαμιώτες, η πρόσβαση στη θάλασσα δεν ήταν πάντοτε αυτονόητη και τόσο εύκολη όσο είναι σήμερα. Μόνο μετά την διάνοιξη του δρόμου στις αρχές της δεκαετίας του 60 από το Νέο Τέρμα μέχρι το Καλαμάκι με τη δημιουργία της Λεωφόρου Αγ. Δημητρίου – Καλαμακίου η κατάκτηση των παραλιών έγινε πραγματικότητα. Η «Λεωφόρος» αυτή παραμένει από τότε ίδια και απαράλλακτη μόνο που τα χωράφια δεξιά και αριστερά του δρόμου αντικατέστησαν πολυκατοικίες και μεγάλα μαγαζιά, ενώ η άθλια εικόνα  που παρουσιάζει σήμερα λόγω της μεγάλης κυκλοφορίας έλλειψης χώρων στάθμευσης κλπ, περιμένει την αναμόρφωσή που άρχισε με πολλά ερωτηματικά ΄και έντονες αντιδράσεις.  Η πιο τολμηρή πρόταση, για την πεζοδρόμησή της και κατασκευής γραμμής τραμ, όπως πρότειναν οι imaginistes, θα παραμείνει όνειρο! Η προτεραιότητα δόθηκε για μια ακόμη φορά στα οχήματα. Προς το παρόν αρκούμαστε και συνηθίζουμε δυστυχώς στην τριτοκοσμική όψη της, κυρίως από το γεφύρι της Άρτας («γήπεδο»)και μέχρι το Ν. Τέρμα, δηλαδή την περιοχή εντός των ορίων του Μπραχαμίου.

Η αστική συγκοινωνία που συνέδεε το Μπραχάμι με το κέντρο των Αθηνών με τη γραμμή 109 έκανε τέρμα στην εκκλησία του Αγ. Δημητρίου και αργότερα 200-300 μέτρα πιο κάτω στην πλατεία Ελ. Βενιζέλου η Νέο Τέρμα όπως την γνωρίζουμε όλοι . Καθιερώθηκε λοιπόν η λεωφοριακή γραμμή μετέπειτα 182 που δεν έκανε πλέον τέρμα στο Μπραχάμι αλλά κατέληγε στο Καλαμάκι στην οδό Θουκιδίδου, αν θυμόμαστε καλά, απέναντι από τη φημισμένη καφετέρια Σαμπρίνα και μπροστά στην ταβέρνα του μαιτρ , όπως αυθαιρέτως την ονομάζαμε, λόγω των εκλεπτυσμένων τρόπων του ταβερνιάρη και στην οποία συχνάζαμε τακτικότατα, όπως και στη Σαμπρίνα φυσικά για κάτι το σπέσιαλ όταν κατερχόμεθα με το λεωφορείο και ανερχόμεθα (πολλές φορές) ποδαράτοι!

Η παραλία του Αλίμου, λόγω ευκολίας, ήταν φυσικά ο δημοφιλέστερος προορισμός των συνοικιών που διέσχιζε το 182. Δαφνιώτες, Κατσιποδιώτες, Ανωνεοσμυρνιώτες και φυσικά Μπραχαμιώτες κατέκλυζαν κάθε καλοκαίρι την παραλία του Αλίμου με τα γνωστά φαινόμενα της κοσμοπλημμύρας. Στον αντίποδα η Λ. Βουλιαγμένης προσφερόταν για πιο κυριλέ καταστάσεις, ήτοι τη Γλυφάδα και φυσικά την Κοπακαμπάνα της Αττικής, την παραλία της Βούλας όπου βρισκόταν το ίδρυμα ΠΙΚΠΑ. Από αυτήν την πλαζ είναι και οι φωτογραφίες της Μπραχαμιώτικης οικογένειας που αναρτούμε.

Οι γραμμές που εξυπηρετούσαν την πρόσβαση στη συγκεκριμένη πλαζ ήταν του Καραπάνου (αλλά είχε λίγο περπάτημα) και των γραμμών της Βούλας. Αθώες εποχές, αθώα παιχνίδια στην παραλία, απρόσεκτες ηλιοθεραπείες, με προστατευτικά αντιλιακά, μαγειρικό λάδι από το σπίτι και για τους πιο τολμηρούς μπριγιόλ, φλερτ, ανδροπαρέες με μπάλες, ρακέτες, κανώ, βάρκες, θαλάσσια ποδήλατα…

Αρχείο Νίκου Νιάρχου

Εφευρετικότατα, αθώα, αμήχανα, αλλά και μπανάλ καμάκια του στυλ πετάμε τη μπάλα στα κορίτσια και ζητάμε να μας την επιστρέψουν ώστε να έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε «πως σε λένε» , πατητές, βουτηχτές, η «καθίστε στη σειρά», «ανοίξτε τα πόδια σας να περάσω από όλες υποβρυχίως» και στις αγοροπαρέες για κάποιους άξεστους αγροίκους τύπους, όπου αρέσκονταν να σου κατεβάζουν κρυφά το μαγιώ, να στο παίρνουν και να σε εκβιάζουν ότι δεν πρόκειται να το πάρεις πίσω αν δεν τους κάνεις την τάδε εξυπηρέτηση, η αν δεν τους κεράσεις ταμ ταμ κλπ κλπ.

Η νοσταλγία που αποπνέουν οι φωτογραφίες είναι παραπάνω από εμφανής. Εντύπωση φυσικά προκαλούν τα παιδάκια που ποζάρουν στο φακό χωρίς να έχουν πρόβλημα από την έλλειψη μαγιώ. Τους αρκεί η χαρά του παιχνιδιού και η αγάπη των δικών τους.