Γιώργου Θέμελη…Το πρόσωπο και το είδωλο

Το πρόσωπο και το είδωλο
(Ώσπερ εν κατόπτρω εαυτόν ορών – Πλάτων)

Όταν ξημερώνει και πέφτει το φως,
Όταν ανοίγεται το φως μες στον καθρέφτη,
Αισθάνομαι να ‘μ’ εγώ το φως, εγώ ο καθρέφτης.

Οι σκιές σκορπούν και τα φαντάσματα,
Τα μάτια ξαναπαίζουν τα βλέφαρά τους.

Φεγγοβολούν τα χέρια, σπιθίζουν τα μαλλιά.
Είμαστε από φως, δεν μας αγγίζει ο θάνατος,
Σαν ένα αλλοτινό ταξίδι ή ένα όνειρο,
Όνειρα ύπνου, περιπλάνηση σκιών μέσα στη νύχτα.

Κοιτάζομαι στο πρόσωπο να γνωριστώ,
Γεμάτος ακόμα σκοτάδια στα μαλλιά,
Φθορά και σκόνη μες στα μάτια.
Αυτό θάναι το δικό σου ανάστημα,
Το σχήμα μου, τ’ ανάστημά μου.

Τα ρούχα, τα μαλλιά, τα μάτια και τα χείλη.
Αυτός ο ήλιος θάναι ο ήλιος σου.
Φιλώ τα χείλη μου, αγγίζω το αίμα,
Σηκώνω το σώμα μου και περπατώ.

Δεν τόξερα πως ήμουνα τόσος, και τέτοιος,
Δε με χωράν τα ρούχα μου τα καθημερινά.

Είμαι ένα ζώο ή ένας Άγγελος;

Jake & Dinos Chapman