Η γραπτή εξέταση
του Γιάννη Παπασταθόπουλου
Είμαι σ’ ένα μέρος που διάφοροι αριθμοί συζητάνε χαμηλόφωνα μεταξύ τους. Μπορεί κάποιου να του ξεφύγει μια φωνή λίγο πιο δυνατά, περισσότερο για να δώσει κουράγιο στον εαυτό του παρά γιατί θέλει να ξεχωρίσει κι ύστερα ξανά μια κατάσταση ήσυχη, επίπεδη θα έλεγα.
Στο χώρο, η επιτήρηση ασκείται μόνο από ένα άτομο. Όχι σπάνιο φαινόμενο, το συναντώ συχνά αυτό το αριθμητικό μειονέκτημα της εξουσίας το οποίο και ουδόλως την πτοεί φυσικά. Απέναντι στους 20 περίπου αριθμούς που περιμένουν οδηγίες από το στόμα της, η επιτηρήτρια έχει μια νευρικότητα. Άδικα όπως παρατηρώ. Δεν υπάρχει κάποιος με διάθεση ν’ αμφισβητήσει την εξουσία της. Ούτε να υποστεί τις συνέπειες μιας τυχόν ανυπακοής. Και μόνο που στο μυαλό έρχεται μια λέξη που χρησιμοποιεί τα φωνήεντα σχεδόν κατ’ ανάγκη, δεν χρειάζεται να ξέρεις ποιές είναι. Αρκεί να μην την ακούς και να μη τη σκέφτεσαι. Φροντίζουν κι άλλοι γι’ αυτό.
Η γραφειοκρατία και οι τύποι, απ’ τις υψηλότερες Τέχνες της εξουσίας, έχουν στήσει αριστοτεχνικά κομψοτεχνήματα από μικρά αδιέξοδα κι απλά χαζεύουν την διαδικασία που προχωράει. Άνθρωποι με κρίση, κάποιας ηλικίας και σίγουρα μιας καλής επαγγελματικής εμπειρίας, ρωτάνε πόσα μηδενικά μπορούν να βάλουν πριν από τον αριθμό τους. Στο φυλλάδιο των 60 ερωτήσεων, πρέπει να γίνει κι η ερώτηση για το αν είναι λάθος που στο απαντητικό έχει 80 κενά. Άραγε ο μαύρος μαρκαδόρος μπορεί ν’ αντικαταστήσει τον μαύρο στυλό; Λες και σταματάει να υπάρχει κρίση στη σκέψη, όλα έχουν γίνει διαδικασίες, φόρμες, είναι σημαντικό να μπορείς να μη τη πατήσεις από κάτι που δεν σκέφτηκες να ρωτήσεις. Γι’ αυτό και ρωτάς πράγματα που δεν φαντάζεσαι πως υπάρχουν, το μυαλό δουλεύει σ’ ένα παράλληλο σύμπαν.
Είναι η στιγμή που δεν υπάρχει διαφυγή, όλες οι τρύπες έχουν κλείσει αεροστεγώς, η επιτηρήτρια είναι νευρική με τον κόσμο, η εξουσία δεν φέρεται καλά στα παιδιά της, είτε τα κρατάει άϋπνα είτε τα κακοπληρώνει πρέπει με κάθε τρόπο να τα κάνει να είναι ένα από μας, ίδια με μας, να μπορέσουμε κάποια στιγμή να συναντηθούμε και να συγχωρεθούμε για τις αντιπαράλληλες κακές μας σκέψεις. Στο τέλος της ημέρας όλοι άνθρωποι είμαστε, έτσι δεν είναι; Ή μήπως όχι ; Γιατί ίσως και να είμαι ο 0000196, που κάθομαι στο τραπέζι 17, στο κέντρο 33 γράφοντας το τεστ 613, προσπαθώντας για 33 σωστές απαντήσεις 4 επιλογών σε 60 ερωτήσεις, μέσα σε 2 ώρες. Και άγνωστο γιατί, στο μυαλό μου παίζει αυτό το τραγούδι και προσπαθώ να μη σκέφτομαι ούτε αριθμούς, ούτε ανθρώπους. Τους έχω όλους από καιρό συγχωρέσει.
imaginistes 