Ιστορίες για την ποίηση (54)

Λάμπρος Πορφύρας , «Χειμωνιάτικα δέντρα»

 

Tα σκοτεινά φυλλώματα στα πεύκα αργοσαλεύουν,

σα ρασοφόροι στο βουνό που μάχονται ν’ ανέβουν,

κι ο θλιβερός τους ο ψαλμός στ’ άδεια βογγάει λαγκάδια

σα μουσικός αντίλαλος από βαθιά πηγάδια.

 

Mαζί τους κάτι ολόγυμνα κλαριά δεν αποσταίνουν

τρελλά μια χειμωνιάτικη καμπάνα να σημαίνουν,

όπου τα γέρνει ο άνεμος γέρνουν, σημαίνουν, δίχως

απ’ το βουβό τους σήμαντρο ποτέ να βγαίνει ο ήχος.

 

Kαι στον καθρέφτη του νερού, που σαν την καταχνιά,

κάποτε -τ’ ανοιξιάτικο το λέει το παραμύθι-

τον κήπο της Nεράιδας εστρώναν τα κλωνιά

τίποτε τώρα στα θολά δεν απομένει βύθη.

 

Σε ραγισμένους γύρω αυλούς οι καλαμιές φυσούνε

τα νυφικά μαλλάκια τους μαδούν μαδούν οι ιτιές,

τον κήπο της Nεράιδας σβημένο νοσταλγούνε

και κλαιν τις ανοιξιάτικες εφήμερες σκιές,

 

Ω! κι όλο σκύβουν στα νεκρά νερά τα βουρκωμένα,

ω! κι όλο σειούνται κι έχουνε μες στον πικρό βοριά

τα ίδια τα κινήματα, τ’ αργά κι απελπισμένα,

που ‘χομε μες στη λύπη μας κι εμείς την πιο βαριά.

 

Ο Κώστας Βάρναλης για τον Λάμπρο Πορφύρα

«Ο Πορφύρας ήταν ο πιο αγαπημένος σύντροφος σ’ όλες τις παρέες του κρασιού – παρέες είτε από ανθρώπους των γραμμάτων είτε από ανθρώπους του λαού. Η παρουσία του άνοιγε τις καρδιές κ’  έφερνε έναν αέρα πολιτισμού κ’ εμπιστοσύνης. Με τη γαλήνη του και τη βαθειά του γνώση του πρωτόκολλου της ταβέρνας ήταν το φρένο στις υπερβασίες των άλλων. “Η ταβέρνα είναι λεπτό πράγμα”, έλεγε συχνά. Και κατόρθωσε να μορφώσει ολάκερη γενιά ανθρώπους, που ξέρανε να φερθούνε στην ταβέρνα».

Τον Πορφύρα σύστησε στο Βάρναλη, το 1911, ο Ρώμος Φιλύρας, «η πιο πηγαία, η πιο εκρηχτική φλέβα του νεοελληνικού λυρισμού». Βάρναλης και Πορφύρας υπηρέτησαν μαζί στον 13ο λόχο Εμπέδου Τάγματος στο Ζάππειο, μετά την επιστράτευση του 1912 – 13: «Εκεί βρέθηκε να υπηρετεί κι ο Σκίπης κι ο Μπόγρης και πολλοί δικηγόροι, δάσκαλοι, δικαστικοί και μάγκες Αθηναίοι» γράφει ο Βάρναλης. «Ο Πορφύρας ήταν από τους πιο πειθαρχικούς στρατιώτες. Όχι τόσο από υψηλή συνείδηση του καθήκοντος, όσο από βαριεστημάρα και αυτοεγκατάλειψη. Μικρόσωμος, αμίλητος με την καμπουρίτσα του, με το γυρισμένο του κεφάλι κάτου, με τα μισόκλειστα μάτια του κι ανόρεχτος ήτανε πάντα ο τελευταίος του πρώτου ζυγού(…) αληθινά δε φαινότανε να ζει στο λόχο, μα στο άπειρο. Στο άπειρο τ’ ουρανού και του πελάγου».

Πηγή: http://www.katiousa.gr/logotechnia/poiisi/lampros-porfyras-o-poiitis-pou-de-thoryvise-potes-gia-ton-eafto-tou/

Surrealism fantasy tree with fairy silhoutte is a painting by Sofia Clyde Lira