Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα

Ξορκίζοντας το θάνατο.

Μια εφηβική τρελοπαρέα που δεν είχε ιερό και όσιο!

❀❀❀❀❀❀❀

του Χρήστου Πιπίνη

 

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 60 έδρασε στους κόλπους του ΣΤ’ Γυμνασίου/Λυκείου μια «διαταξική» μαθητική ομάδα, που είχε στόχο (χωρίς να το θέλει), να ανατρέψει κάθε σοβαροφάνεια και καθωσπρεπισμό που διέπνεε τις δομές της τότε εκπαίδευσης και που περιελάμβανε και συσπείρωνε  μαθητές από όλα σχεδόν τα τμήματα (Κλασικό – Πρακτικό) μονοετείς, διετείς, τριετείς… από όλες σχεδόν τις τάξεις του σχολείου.

Για τη συμμετοχή σ’ αυτήν την πρωτότυπη και ριζοσπαστική ομάδα, αρκούσε να ήσουν κακός μαθητής, να έκανες σκοπό τη ζωή σου τις κοπάνες, να πρωτοτυπούσες και να ήσουν εφευρετικός  στις φάρσες, να ήσουν πλακατζής να έπαιρνες καμμιά αποβολούλα και γενικώς να ήσουν, «μουτσούνα». Φυσικά δεν κυριαρχούσε πάντοτε αυτή η αντίληψη διότι το φλερτ με την αποτυχία ανέβαζε μεν την αδρεναλίνη και την επιδοκιμασία στους κόλπους της ομάδας κανείς όμως δεν αμφισβητούσε τη θέληση κάποιου να είναι σχετικά καλός μαθητής και να τα βγάζει αξιοπρεπώς πέρα, αρκεί να έβαζε όρια, και να μην ήταν, φυτούκλα.  

Υπήρχαν μαθητές που πρωτοέμπαιναν στην ομάδα από την Δευτέρα Γυμνασίου και γοητευμένοι από τη δράση της ομάδας, γινόντουσαν κολλητάρια με τους υπόλοιπους, τελείωναν το σχολείο μετά από μια υπέροχη και «παραγωγική» πορεία και άφηναν πίσω τους κάποιους που ήταν ήδη ηλικιακά  μεγαλύτεροί τους και σε μεγαλύτερες τάξεις. Βλέπεται το να χάσεις τότε δυο τρεις χρονιές μένοντας στην ίδια τάξη, ήταν μέγιστο παράσημο στους κόλπους της ομάδας.

Η διακριτικός τίτλος αυτής της παράδοξης, αντισυμβατικής ομάδας ήταν Α.Ε.Α.Σ,  αρχικά της Ανωνύμου Εταιρίας, Αποβολών & Σια.

Η εταιρία δεν είχε καμμία σαφή οργανωτική δομή, Αυτοδιοικείτο αυτοσχεδιάζοντας από τον σκληρό πυρήνα των πιο ατίθασων, θα λέγαμε, μαθητών. Υπήρχε όμως ένας αξιοσέβαστος τιμητικός πρόεδρος, ο κατά τεκμήριο χειρότερος σε επιδόσεις μαθητής που διέθετε κύρος, φαντασία, και μπόλικη τρέλα.

Βεβαίως η Εταιρία διέθετε και ύμνο που εκτελείτο από όλα τα παρόντα μέλη σε εκδηλώσεις (ομαδικές κοπάνες, εκδρομές, και σε διάφορες άλλες «εξωσχολικές δραστηριότητες» Επρόκειτο για τον γνωστό εκκλησιαστικό ύμνο «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού» που τελείωνε όμως με προτροπή και απαίτηση του προέδρου, να επαναλαμβάνεται με δυνατές κραυγές η τελευταία φράση σαν να κόλλησε η βελόνα, βρε ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού, βρε ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού…

Αξίζει να σημειώσουμε πάντως, ότι παρά την προσπάθεια των μελών της εταιρίας να επιδιώκουν την αποτυχία, στη μαθητική ζωή τους, όταν σοβάρεψαν και ωρίμασαν, διέπρεψαν. Μετά από τόσα χρόνια, κρίθηκαν απόλυτα επιτυχημένοι. Πολλοί ως επιστήμονες που διακρίθηκαν και δημιούργησαν πετυχημένες καριέρες, και άλλοι είτε ως ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε ως  στελέχη σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς. Φυσικά όλοι έχουν να επιδείξουν εξαίρετες οικογένειες.

Η φωτό που αναρτούμε προέρχεται από εκδρομή του σχολείου, μάλλον στην Εύβοια, όπου μέλη της Α.Ε.Α.Σ σε μια ανατρεπτική εναλλαγή με στιγμές απρόσμενης χαράς και πληρότητας, προσπαθούν να ξεγελάσουν το μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου… το Θάνατο…,τον οποίο και τελικά ξορκίζουν, μετουσιώνοντάς τον σε πάθος για τη ζωή.

Προς τιμήν λοιπόν της αξιομνημόνευτης Α.Ε.Α.Σ και των συνοδοιπόρων εκείνης της εποχής, αφιερώνουμε ένα μικρό απόσπασμα από το υπέροχο ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου, «Εις την Οδόν των Φιλελλήνων»

... «Θεέ ! O καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξη τέτοιο φως ! Tο φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνη μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Eλλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου».

Ζώντες που παριστάνουν τους τεθνεώτες, Αργυρός, Κόνιαρης, Χατζηδήμας, Καμακάρης.