Λευτέρης Πούλιος…η Ελληνική beat generation

«Δεν υπάρχει τίποτα που να έχει απομείνει γερό. Και προσκυνούμε το αδειανό, το τιποτένιο…»

Ο Λευτέρης Πούλιος είναι ένας από τους πολυγραφότερους ποιητές μας από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και σήμερα και βασικός εκπρόσωπος της «γενιάς» του ’70.

Σε ηλικία 17 ετών δημοσιεύει τα πρώτα ποιήματά του στην εφημερίδα Η Αυγή. Από το 1962 ως το 1969 εργάστηκε σε διάφορες χειρωνακτικές εργασίες (οικοδόμος, χρυσοχόος,κ.α). Το 1969 δημοσιεύει την πρώτη του ιδιωτική συλλογή Ποίηση 1.

Η ποιησή του βρίσκεται στον πυρήνα της αμφισβήτησης τόσο από άποψη θεματικής αλλά και ποιητικής, όπως αυτή υπηρετήθηκε από τη γενιά του σε όλα τα επίπεδα εκφρασής της.Με μια ματιά πρωτείκη, άδολη, αγνή, ερευνά τον κόσμο με τρόπο όχι απλά επιτιμητικό, αλλά με μια επαναστατική διάθεση και μια σαρωτική ορμή που θέλει να ανατρέψει πάσης φύσεως κατεστημένα και να αγγίξει μέσα από την ποίηση την αλήθεια, να αποκαλύψει και να ξαναονομάσει τον αλλοτριωμένο κόσμο γύρω του.Η στάση του είναι βαθύτατα ηθική, ενός οδηγού ποιητή που στοχεύει στην αφύπνιση ατομικών και ποιητικών συνειδήσεων,αλλά και στη δημιουργία συλλογικής συνείδησης περί του δημοσίου και ποιητικού βίου. Σαφέστατα πολιτικός, ιδεαλιστής, λυρικός και ρεαλιστής ταυτόχρονα, επικός και βαθύτατα τραγικός στη βίωση και στην εκφορά του ποιητικού του λόγου, απόλυτα βιωματικός, μέτοχος εξαιρετικών υπερβατικών καταστάσεων.

Tα ’60s ήταν ένα όμορφο παραμύθι που ζήσαμε έντονα και μας γοήτευσε πολύ. Δυστυχώς, όμως, στην πορεία, πράγματα όπως το ελεύθερο σεξ, οι ουσίες και ο μυστικισμός αποδείχτηκαν παγίδες γιατί πολλοί τα χειρίστηκαν λάθος και γιατί εν τέλει ευνόησαν τον ατομικισμό σε βάρος της συλλογικότητας.

Πηγή: www.lifo.gr

…Για τον Λευτέρη Πούλιο το πέρασμα στην ψυχεδελική κουλτούρα δεν είναι ανώδυνο. Αντιμετωπίζει πρώτα την απόρριψη του κομμουνιστή πατέρα, και μετά την κοροϊδία της γειτονιάς και των σοβαροφανών “ιδεολόγων”.

Ο ίδιος δεν υπολογίζει την κριτική, στο τέλος, όμως, ένα τεράστιο στράτευμα αυτόκλητων σωτήρων τον καταβάλει και τον αρρωσταίνει ψυχικά. Νοσηλεύεται σε ψυχιατρείο, όπου υποβάλλεται σε ηλεκτροσόκ που τον καταστρέφουν. Έχει οράματα μιας δύναμης που του μετρά “αμαρτίες”, και σε μία κρίση αποφασίζει ότι πρέπει να τιμωρηθεί, και το κάνει λιώνοντας με μια πέτρα τα δάχτυλα του ενός χεριού του.

…Θεέ
 Όχι εσύ των παπάδων
 Όχι εσύ των φαρισαίων
 Όχι εσύ των αποκαμωμένων γραφών
 Θεέ του ζώου που πέφτει ανύποπτο στο ηφαίστειο της δημιουργίας
 Του αλήτη με την τρύπια κάλτσα
 Του εργάτη με τα βλάστημα χείλη
 Θεέ δικέ μου έξω απ’το χρόνο έξω από συνήθεια και λογική
 Θεέ μ’ένα σπασμένο κομμουνιστικό κόμμα στην άκρη της μύτης σου
 Μ’ένα ντρίλινο παντελόνι που κατουράει στο πάρκο
 Μ’ένα καπέλο γιομάτο βροχή
 Με το περίστροφο του Μαγιακόβσκι στην τσέπη του σακακιού σου
 Με τα δάχτυλα σου καμένα από πυρηνικές εκρήξεις
 Με σαγόνι στραβό από χτυπήματα σφυριών
 Με τσέπες δίχως πεντάρα
 Με παπούτσια βουλιαγμένα στη λάσπη της αποτυχίας
 Με μυαλά χτυπημένα από ηλεκτροσόκ
 Με πλευρά φυματικού συρμένα σε μπουντρούμια φυλακών
 Με την πείνα της Μπιάφρα στοστομάχι σου
 Με καρφιά σ’όλο σου το σώμα
 Θεέ με το θανατό σου γεμάτο λουλούδια
 Και την αναστασή σου εν μέσω χιλιάδων τοξικομανών αγγέλων
 Αόρατε και παντοτινέ