TA ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ….

της Έφης Καραμιχάλη

Η μάνα μου γεννήθηκε κάπου στα μέσα του '20 σ’ ενα χωριό κοντά στο Σουφλί σε μια αγροτική οικογένεια με άλλα επτά αδέλφια. Ήταν η τρίτη στη σειρά. Το όνομα της, Πασχαλιώ, το πήρε από την αδελφή της που γεννήθηκε πριν από αυτήν και δε γνώρισε, όταν στα τέσσερα της κάηκε από το καντήλι του σπιτιού που έπεσε πάνω της και δεν πρόλαβαν να σώσουν.

Δύο αδέλφια είχαν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά της. Ο Θανάσης που έζησε μαζί του μέχρι που έφυγε φαντάρος κάπου στη Θεσσαλονίκη. Τον θέρισε η φυματίωση. Δεν τον είδαν ξανά ποτέ. Κι ο Ηλίας. Ένα παληκάρι, λεβέντης έλεγε η μάνα μου, με γαλανά μάτια, πάντα πρόσχαρος και γελαστός. Μαζί στα χωράφια, στα πανηγύρια, στις βόλτες και στα “νυχτέρια” του χωριού.

Ήταν σιδηρουργός με το μαγαζάκι του στο χωριό και τις νύφες να πηγαινοέρχονται, άλλα αυτός προτίμησε εκεί γύρω στα 25 να βγεί στο “βουνό”. Γι αυτή του την απόφαση όλη η οικογένεια κυνηγήθηκε άγρια τα επόμενα χρονια. Η μάνα μου όμως πάντα αισθανόταν μια περηφάνεια γι αυτή του την πράξη. Ένα φεγγάρι ανέβηκε κι αυτή στο βουνό αλλά δεν τον βρήκε πουθενά. Όταν τελείωσε ο εμφύλιος πίστευαν ότι πέρασε τα σύνορα για έξω. Και όσο δεν έπαιρναν κανένα σημείο ζωής του άρχισαν να πιστεύουν ότι σκοτώθηκε. Πολλές φορές την έπιανα να κλαίει όταν σιγοτραγουδούσε το “επέσατε θύματα αδέλφια εσείς…”.

Κάπου στις άρχες του ΄80 μας ήρθε μήνυμα οτι ζει σε κάποιο χωριό της Βουλγαρίας παντρεμένος με δυό παλικάρια. Πήρε η μάνα μου μια φωτογραφία του από τα νιάτα τους στο κόρφο της, μια βαλίτσα κι έφυγε να τον βρεί. Δεν τη σταματούσε τιποτα. Άλλαξε 5 τρένα. Γλώσσα δεν ήξερε, αλλά έφτασε. Φώναζε στο σταθμό το όνομα του…ΗΛΙΑΑΑΑ… μήπως και γυρίσει κάποιος να την κοιτάξει. Έψαχνε δυό γαλανά μάτια, τα μόνα που θα έμεναν ανέπαφα στο χρόνο. Και τα είδε να έρχονται. Χώθηκε στην αγκαλιά του μετα από 40 χρόνια και για δύο βδομάδες που έμεινε εκεί προσπαθούσαν να ενώσουν τις μνήμες, τα δακρυα και τις ζωές τους. Πολλά τα χρόνια. Μεγάλωσαν και οι δύο. Τα κορμιά γεράσανε. Τον βρήκε ομως και αυτό της έφτανε.

Υποσχέθηκαν να ξαναβρεθούν την επόμενη χρονιά. Γύρισε ευτυχισμένη. Το τηλεγράφημα ήρθε μετά απο τρείς μηνες. “Ο Ηλίας πέθανε πριν 10 μέρες, στοπ”. Τον κορνίζωσε και τον έβαλε στο σαλόνι. Τον μνημόνευε στις εκκλησίες. Περνούσε μια μεγάλη θλίψη. Ώσπου βρήκε ένα νεογέννητο αρσενικό το βάφτισε και του έδωσε το ονομα του… μετά γαλήνεψε. Ήταν λίγα τα χρόνια που ζήσανε μαζί, αλλά αυτό το αδέλφι της κρατούσε το μεγαλύτερο κομμμάτι στην καρδιας της!